Rafał Młynarski

Porty dożylne zapewniają bezpieczny i długoterminowy dostęp naczyniowy, szczególnie w terapii wymagającej centralnego dostępu. Należy je stosować częściej niż obecnie, ograniczając użycie dostępu obwodowego do 5–6 dni. W artykule omówiono zasady aseptyki, dobór igieł typu Hubera, procedury nakłuwania i pielęgnacji portu oraz wskazania do jego kontroli i płukania. Zwrócono uwagę na zalety portów, takie jak niskie ryzyko zakażeń oraz potrzebę ich regularnego monitorowania w celu uniknięcia powikłań, takich jak zakrzepica lub uszkodzenia mechaniczne.

Porty są coraz częściej stosowane u pacjentów wymagających stałego dostępu dożylnego i znajdują coraz szersze zastosowanie nie tylko w leczeniu onkologicznym. Same urządzenia, jak i procedury związane z ich stosowaniem są określane w niejednorodny sposób, co czasami może prowadzić do nieporozumień i znacząco utrudnia dotarcie do publikacji. Dlatego podczas ostatniego sympozjum „Port dożylny – implantacja, pielęgnacja, powikłania”, którego uczestnikami byli lekarze zajmujący się w swojej codziennej praktyce portami, pod merytorycznym nadzorem Sekretarza Rady Języka Polskiego, podjęta została próba usystematyzowania stosowanej terminologii. Wyniki tej dyskusji prezentujemy w poniższej pracy.